یا رب...

قبل نوشت 1: امروز سالروز شهادت دمنده حیات در پیکر مکتب تشیع ، امام جعفر صادق علیه السلام بود... که به محضر فرزند گرامیشان امام عصر روحی فداه و همه شما دوستان عزیز، تسلیت عرض میکنم.

قبل نوشت 2: ارسال یادداشت را باز کرده ام.. تا اینجا هم نوشته ام. اما هنوز نمیدانم بعد از قبل نوشت چه بنویسم!

شاید باید از حدیثی بگویم که مدتها قبل شنیدم از امام صادق علیه السلام . حدیثی که ذهنم را به خود مشغول کرده بود برای مدتی...

بیایید با هم سوره فلق را یک بار بخوانیم:

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
1- قل اعوذ برب الفلق
2- من شر ما خلق
3- و من شر غاسق اذا وقب 
4- و من شر النفاسات فی العقد
5- و من شر حاسد اذا حسد

"فلق" به نور ضعیفی گفته میشود که قبل از سر زدن صبح در آسمان میزند، که ترجمه میشود به سپیده دم. پس فلق نشانه است از آمدن روز و رفتن شب و ظلمت و تاریکی ا!

و اما حدیث مذکور: فلق نام چاهی است که تمام شعله های جهنم از آن برمی خیزد!

تفسیر نمیکنم...حرف های زیادی می شود زد.. یا تحلیلهای جورواجور...

اما برای من ، الآن، همین یک نکته کافی است که:

هرچه میکشیم از ندیدن نشانه هاست! از کور بودن است. و بدتر از ندیدن، دیدن و نفهمیدن است. و بدتر از آن، دیدن و فهمیدن ولی بی اعتنا بودن است. و بدتر از همه اینها ، بعد از دیدن و فهمیدن و اعتنا کردن،
همت نکردن است!

 ندیدن آیات الهی مگر آغاز همه ناراستی ها نیست؟

بعدنوشت1: بیشتر بخوانیم معوذتین را که بسیار محتاجیم!

بعدنوشت 2: همین یک کلمه و یک آیه حرفهای زیادی دارد و تفاسیر متعدد. برای مثال اینجا و اینجا را ببینید.

نظرات () لطایف الحیل